Je kon er de voorbije week niet omheen. Overal Sneeuw. Chaos in het verkeer en feeërieke taferelen. Het treintraject, dat je al jaren wekelijks aflegt met de huizen en tuinen die je kent als je binnenzak, ziet er plots heel anders uit. Vredevoller. En mooier ook. Zelfs de lelijke Vlaamse fermettes. Grinnikend zie je de auto’s traag als glibberige slakken over de wegen glijden. Maar af en toe levert de sneeuw, zelfs in de tuin, onaardige taferelen op.
De trein stopt aan een klein station. Naast het perron de woning van een jong gezin met een nog niet aangelegde ondergesneeuwde tuin vol kinderspeeltuigen. In de tuin, de koning van het huis, een goede meter groot, voorzien van skipakje en muts, spelend in de sneeuw.
De passagiers schuifelen met dit weer wat trager over het perron en dus blijft de trein nog even staan. Vanachter een groepje struiken in de tuin daagt een hond op. Een grote hond, een Duitse herder zelfs. Van de ouders geen spoor. Het kind stampt wat sneeuw in de richting van de viervoeter. Die snapt meteen het spel en begint te blaffen en te springen. Een nieuwe lading opvliegende sneeuw komt in zijn richting gevlogen. Dartelend rent de hond door de tuin. Dartelend rent het kind achterna. En dan draaien ze de rollen om.
De kleine skiër raakt al snel verveeld en begint wild heen en weer te rennen. Hé, waarom gooi jij geen sneeuw meer moet de hond gedacht hebben en hij springt op tegen het kind. Hun koppen komen tegenover elkaar. De hond hijgt zijn tanden bloot. Het gezicht van de kleine skiër lijkt plots nog kleiner dan voordien, bleek en fragiel met blozende wangen. Hij wankelt even maar blijft toch recht. Enkele spannende tellen later komt de hond weer met vier poten op de grond. Van de ouders nog steeds geen spoor.
Zich van geen gevaar bewust raapt het jongetje een nieuw lading sneeuw op. Baf! Recht tegen de grote hondenkop. Die begint dat spelletje nu wel beu te worden. Die sneeuw is koud en dat kleine kind blijft maar gooien. De hond gaat verder op in het spel. Hoe lang nog voor hij, ingenomen door het spel, zijn tanden in dat kleine skipakje boort of nog erger … er net boven? Hoelang nog voor de kleine skikoning begint te krijsen en zijn ouders naar buiten hollen?
‘We zullen die hond maar een spuitje geven. Hij is Razend gek en levensgevaarlijk.’
Wie? Die ouders of die hond?
Honden kunnen geen borden lezen en zijn zich niet altijd bewust van wat ze doen. Mensen wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten