Granada voor beginners

 

Twee bergen op twee dagen: Moren, hippies en tapas

Wie Granada echt wil beleven, mag zich niet haasten. De inwoners doen dat ook niet. Daarvoor zijn er teveel prachtige vergezichten om even bij halt te houden en smaakt de cerveza er te goed. Toch hoeven citytrippers met slechts een weekend vrij zich geen zorgen te maken. Twee dagen onthaastend rondstappen en je begrijpt waar Granada voor staat. Al wat je moet doen, is de twee bergen rondom de stad beklimmen.

Granada - Aan de skyline geen rookpluimen en flats, maar besneeuwde bergtoppen en het Alhambra. Granada mag dan wel een stad van ruim 300.000 inwoners zijn, haar authentieke karakter en de ligging in het midden van het Sierra Nevadagebergte geven haar de allure van een charmant bergdorp.  Hier is Andalusië nog echt Andalusië. Hier serveert men -als laatste stad in heel Spanje- nog gratis tapas bij elk drankje.

De beste manier om te ontdekken hoe deze stad leeft, is haar twee bergen te beklimmen. Deze uitlopers van de Sierra Nevada bieden niet alleen uitzicht over de hele stad maar zetten ook haar belangrijkste kenmerken in de verf: het Alhambra, het Moorse karakter en de hippies. Geen straat in de hele stad waar je niet een van deze elementen terugvindt.

Het ideale vertrekpunt voor een snelcursus Granada is het Plaza Nueva dat tussen de twee bergen in ligt en op beiden een prachtig uitzicht verschaft. De ideale gids is een van de vele uitwisselingsstudenten die in Granada verblijven. Als geen ander weten zij wat je moet zien en waar je de beste terrasjes vindt. De Flaneur volgde twee dagen de Belgische Erasmusstudente Lisa die een semester in de buurt van het Plaza Nueva verblijft.

Dag 1 Albaicin: witte rust en kleurrijke hippies

Wie op het Plaza Nueva met zijn rug naar de stad staat en links een straat instapt, komt terecht in het Albaicin. De katholieke koningen kunnen zeggen wat ze willen, de Moren of Arabieren zijn uit deze oude Moorse wijk nog niet verjaagd. De nalatenschap van hun aanwezigheid is hier nog goed te voelen.

(foto: www.lechuaphotography.com)

Wie links en rechts de cafés binnenkijkt, ziet geen tapas, maar een waterpijp op tafel staan. Banken met bergen kussens, linnen lakens en verfijnde theesetjes maken de ene bar nog gezelliger dan de andere. Arabische boetieks met sjaals, serviezen, kussens en leren sloffen kleuren de smalle steegjes. Maar niet voor lang. Na een vijftal minuten stijgen, maakt het felle kleurenpalet plaats voor kronkelende witte steegjes.

"Het komt erop aan gewoon naar boven te lopen en dan kom je wel waar je moet zijn", zegt de studente die ons gidst. "Ik woon nu toch al twee maanden aan de voet van het Albaicin, maar kan de routes nog altijd niet uit elkaar houden.’"En dat is begrijpelijk. De nauwe kasseiweggetjes draaien kris kras tussen de witgekalkte huizen door. Elk kruispunt biedt hetzelfde charmante uitzicht: witte muren, houten deur, kasseien en hier en daar een zwerfkat. Best, gezellig en rustgevend. 2010? Niet hier. Geen auto’s, airconditioning of drukte in het Albaicin.

Zelfs half april is het al puffen op de weg naar boven. Het reisgezelschap vraagt zich dan ook af hoe de inwoners hier hun boodschappen naar huis dragen of hun meubels versleuren. "Gelukkig verhuizen ze hier niet veel", verzekert Lisa ons. "Langs buiten bladert de witte verf er misschien af maar vanbinnen zijn deze huizen vaak pareltjes. Als ze hoog genoeg zijn, kijken ze vanuit de slaapkamer uit over heel Granada en het Alhambra. Als we straks boven zijn, zullen we zien hoe ze ook allemaal een patio in hun midden hebben. Zalig om daar te zitten onder je eigen appelsienenboom.’"Gelukkig is er ook voor de toeristen hier en daar een verborgen terrasje voorzien. Na een kwartiertje klimmen, raadt Lisa aan de ogen even te sluiten. "Dan is het spectaculairder wanneer je uiteindelijk echt op het uitkijkpunt bent.’"En dus loopt het gezelschap met gesloten ogen verder. De witte rust van tijdens de beklimming maakt nu plaats voor een kleurrijk geroezemoes. Gitaren, blaffende honden en wat gekwebbel van toeristen klinken steeds luider. "Ja", zegt dan de gids, "ogen open".

Zwerversverblijf met zicht op het Alhambra

 

 

 

 

 

 

 

 

Op de berg tegenover ons, prijkt het imponerende Alhambra. Het kleine, kleurrijk bevolkte plein waar we aangekomen zijn, doet dienst als uitkijkpost. De zonovergoten zandkleurige torens steken fel af tegen de blauwe lucht en de wit besneeuwde bergtoppen in de verte. Je begrijpt meteen waarom de Moren hun paleis hier optrokken. Het uitzicht is niet alleen prachtig maar ook strategisch. De smalle straatjes van Granada lopen langzaam over in groene weiden en vlakten die kilometers verder weer omhoog kruipen tegen een volgende berg. Prachtig en goed voor zeker een uur kijkplezier.

De hippies die het plein bevolken, maken de relaxte sfeer compleet. Voorzien van dreadlocks en met een straathond in hun kielzog verkopen ze zelfgemaakte juwelen, spelen wat gitaar, of geven een joint door. Hun gezichten en schouders zijn in de lente al bruinverbrand. "Ze leven dan ook heel de dag buiten", legt Lisa uit. "Nog wat hoger op deze berg improviseerden ze zichzelf een slaapkamer in de cuevas of berggrotten. Morgen van in het Alhambra zal je die kunnen zien." Een hotelkamer met dat uitzicht mag onbetaalbaar zijn, de hippies hoeven alleen hun eigen laken mee te brengen. Wanneer ze ’s ochtends wakker worden, staart het Alhambra hen aan.

"Als we niet allemaal een fototoestel rond de nek hadden hangen en wat minder fris gekleed waren, zou ik de cuevas tonen maar nu vind ik dat geen goed idee", legt de gids uit. "Er hangt daar nogal een rare sfeer. Maar fascinerend om zien, is het zeker. Ze leven daar in een soort aparte gemeenschap. Overdag trekken ze naar hier en andere pleinen in de stad om met hun juwelen en muziek wat geld te verdienen."

De gids heeft gelijk. Je kan er in Granada niet naast kijken: de bruine jassen met gaten, de bende straathonden in hun kielzog en de curieuze biotoop die ze op hun hoofd meedragen. Maar de zwervers op dit plein zijn wel opvallend jong. Ze zijn best knap en lijken hier niet echt tegen hun zin te zitten. "Ik denk dat deze plek bekend staat als een soort verblijfplaats voor hippies", zegt de gids. "Die jongeren wonen hier een paar maanden om de aparte vrije levensstijl te ervaren." En die stijl lijkt zich te verspreiden bij de rest van de bevolking. Naast de opgezette Spaanse furies lopen er opvallend veel hippies door Granada. Ook onder de studenten die gewoon in een appartement wonen, zijn dreadlocks, kleurrijk geweven losse broeken en okselhaar erg trendy. "Als je je er niet aan stoort, maken ze de pleinen eigenlijk best kleurrijk en gezellig."

Dag 2 Alhambra: Natuur / Cultuur → wegdromen

 

Ook op dag twee is het Plaza Nueva het vertrekpunt voor een stevige klim. De route van vandaag is verrassend romantisch en omgeven door frisgroen, maar ook stijl. Ook al vertrekt deze tocht in het midden van de stad, flanerend langs de bomen die met de voeten in het water staan, waan je je in een afgelegen bergdorp in de Sierra Nevada zelf.

Waar de rivier breder wordt, verandert de straat in een plein vol paarse bloemen.  Rechtsboven de bomen prikkelen de contouren van het Alhambra de speekselklieren. Dat uitzicht daarboven moet prachtig zijn. Een hobbelig kasseiweggetje laat de huizen achter zich en slingert tussen bomen en de ommuring van het Alhambra naar boven. Het is puffen maar de beloning is al in zicht. Zelfs voor je binnen bent,  begrijp je waarom jaarlijks één miljoen mensen een ticketje Alhambra reserveren.

‘Quien no ha visto Granada, no ha visto nada’

"Wie Granada niet gezien heeft, heeft niets gezien", luidt de bekende zegswijze. En vermoedelijk heeft de pracht en praal van het Alhambra daar wel wat mee te maken. Eens binnen sleept de geschiedenis  van dit Moorse paleis je helemaal mee. De ingekerfde tekeningen in de muren zijn nog verbluffender dan op de prenten. Op de vele binnenpleintjes met klaterende fonteinen en waterloopjes voel je de rust hangen. Achter elk van de puntige ramen ontplooit zich een prachtig vergezicht. Je ziet de stad met haar pleinen, de huizen met hun patio’s.  In de verte strekken de vlaktes zich. En op de heuvel rechts van het paleis zie je de cuevas. Een prachtig contrast, echt Granada.

De bezoekers beginnen zich anders te gedragen en lichter te lopen. De drukte weerhoudt hen ervan hun fantasie helemaal op hol te laten slagen. Maar hier en daar gaat er toch eentje mijmerend aan een raam zitten. Hoe zou het gevoeld hebben om hier te wonen, genietend met je voeten in de fontein? Of mochten ze dat toen ook al niet?

Na het Alhambra volgt het Generalife of liever het buitenverblijf van de sultan en vooral van zijn harem. Deze vrouwen moesten dan wel hun man delen, over hun verblijf hadden ze niet te klagen. Het wit ingetogen paleis is dooraderd door kleine riviertjes die voor verfrissing zorgen. Een rijkdom aan bloemen en planten kleurt de witte muren. Links uitzicht op het Alhambra, rechts op het rijk van manlief. Er zijn mistroostiger plekken om op de aandacht van een man te wachten.

Wie de weg aan de uitgang tussen de bomen naar beneden volgt, komt vanzelf weer op het Plaza Nueva uit. Met een beetje geluk tref je nog een vrije stoel aan op een van de terrassen. Net op tijd om even uit te rusten bij wat tapas en een volgende trip naar Granada te plannen. Want net als die tapas smaakt deze snelcursus naar meer. Meer Granada.